Czym jest Domowy Kościół?
List do wspólnot rodzinnych Ruchu Światło-Życie” nr 9 podaje taką definicję:

„Ruch wspólnoty rodzinnej jest bowiem ruchem świeckich w kościele tzw. laikatu, który ponosi za niego pełną odpowiedzialność i ma w swoim ręku inicjatywę.”
Formacja Domowego Kościoła opiera się na dokumentach Soboru Watykańskiego II i dokumentach posoborowych, które uznają prawo świeckich do współodpowiedzialności za Kościół. Opierając się na dokumentach soborowych nasz Założyciel – Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki w „Liście do wspólnot rodzinnych Ruchu Światło-Życie” nr 17 tę odpowiedzialność złożył w ręce par animatorskich:
„Para animatorska jest odpowiedzialna za życie duchowe kręgu.”
W tym samym czytamy:
„Odpowiedzialności powierzone są osobom świeckim i to nie tylko w planie organizacji, ożywiania, ale przede wszystkim w dziedzinie tej << duchowej przygody>>, którą razem chcą przeżywać.”
Zadaniem pary animatorskiej jest czuwanie nad rozwojem życia wspólnotowego w kręgu, nad realizacją zobowiązań, a w konsekwencji nad pracą i rozwojem duchowym par małżeńskich. Potwierdzają to „Zasady Domowego Kościoła” (zatwierdzone przez Delegata KEP ks. bp Wiktora Skorca w dniu 25 marca 2004 roku) w rozdziale II pkt. 16
„Od realizacji zobowiązań zależy duchowy rozwój zarówno małżeństw, jak i całego kręgu.” 
„Dekret o apostolstwie świeckich” w rozdziale 15 stwierdza, że: „…świeccy mogą prowadzić działalność apostolską, bądź to indywidualnie, bądź zrzeszeni w różnych wspólnotach.”
Domowy Kościół korzysta z tego prawa i tworzy struktury – rejony, diecezje, filie na terenie całego naszego kraju. Odpowiedzialność za te jednostki strukturalne zgodnie z „Zasadami Domowego Kościoła” pkt 23 spoczywa na świeckich.
Katechizm Kościoła Katolickiego mówiąc o powołaniu świeckich zwraca uwagę na konieczność zaangażowania w ewangelizację szczególnie w tych dziedzinach życia, gdzie tylko świeccy mogą docierać z Ewangelią.
KKK 900
„… Ponieważ świeccy, jak wszyscy wierni, wezwani są przez Boga do apostolstwa na mocy chrztu i bierzmowania, dlatego mają obowiązek i prawo, indywidualnie i w stowarzyszeniach, starania się, by orędzie zbawienia zostało poznane i przyjęte przez wszystkich ludzi na całej ziemi. Obowiązek jest tym bardziej naglący tam, gdzie jedynie przez nich inni ludzie mogą usłyszeć Ewangelię i poznać Chrystusa. Ich odpowiedzialność we wspólnotach eklezjalnych jest tak konieczna, że bez niej w większości przypadków apostolstwo pasterzy nie może być w pełni skuteczne.”
Adhortacja apostolska Jana Pawła II „Christifideles laici” wskazuje nam, że:
„Małżeństwo i rodzina stanowią pierwszą płaszczyznę społecznego zaangażowania katolików świeckich.”
„Podstawowym celem formacji świeckich katolików jest coraz pełniejsze odkrywanie przez nich własnego powołania i coraz większa gotowość do tego, by żyć nim w wypełnianiu własnej misji.”
W „Liście do wspólnot rodzinnych Ruchu Światło-Życie” nr 17 czytamy:
„Ruch Domowy Kościół chce pomóc małżeństwom w tworzeniu rodzin dojrzale chrześcijańskich”, a „Zasady…” w rozdz. II pkt 10 dodają: „Chce pomóc małżonkom trwającym w związku sakramentalnym w budowaniu między nimi prawdziwej jedności małżeńskiej, która jednocześnie stwarza najlepsze warunki do dobrego wychowania dzieci w duchu chrześcijańskim.”
Potwierdza to także Dekret o apostolstwie świeckich, który wskazuje nam jako małżonkom cel:
DA 11
„… Chrześcijańscy małżonkowie są wzajemnie dla siebie, dla swoich dzieci i innych domowników współpracownikami łaski i świadkami wiary. Oni są dla swych dzieci pierwszymi głosicielami wiary i wychowawcami; słowem, przykładem przysposabiają je do życia chrześcijańskiego i apostolskiego. (…)
Zawsze było obowiązkiem małżonków, a dziś stanowi największą część ich apostolstwa: ukazywać i potwierdzać swoim życiem nierozerwalność i świętość życia małżeńskiego, mocno podkreślać prawo i obowiązek rodziców i opiekunów do chrześcijańskiego wychowania dzieci; bronić godności i należytej autonomii rodziny. (…)
Rodzina jako taka otrzymała od Boga posłannictwo, by stać się pierwszą i żywotną komórką społeczeństwa. Wypełni ona to posłannictwo, jeżeli prze wzajemną miłość swych członków i przez modlitwę zanoszoną wspólnie do Boga okaże się niejako domowym sanktuarium kościoła. (…)
Dla łatwiejszego osiągnięcia celów apostolstwa może się okazać rzeczą odpowiednią, aby rodziny zespalały się w jakieś związki.”
Odpowiedzią na to jest „List do wspólnot rodzinnych Ruchu Światło-Życie” nr 8:
„Zdecydowaliśmy się utworzyć zespoły, ponieważ chcemy postępować na drodze miłości Boga i bliźniego, a sami czujemy się zbyt słabi, liczymy na pomoc zespołu, który wspierać nas będzie na tej drodze.”
Nasze comiesięczne dzielenie się realizacją zobowiązań, które jest jedną z trzech podstawowych części składowych spotkania jest wyrazem tego pragnienia. Chcemy się ubogacać postępem religijnym małżonków, chcemy sobie pomagać w przezwyciężaniu trudności w życiu duchowym, byśmy stawali się coraz lepszym środowiskiem żywej wiary, nadziei i miłości dla naszych dzieci.
Konstytucja dogmatyczna o Kościele „Lumen gentium” w rozdziale 37 mówi:
„Ludzie świeccy, tak jak wszyscy chrześcijanie mają prawo otrzymywać w obfitości od swoich pasterzy duchowe dobra Kościoła, szczególnie pomoc Słowa Bożego, i sakramentów, sami zaś przedstawiać pasterzom swoje potrzeby i życzenia z taką swobodą i ufnością, jak przystoi synom Bożym i braciom w Chrystusie. Stosownie do posiadanej wiedzy, kompetencji i autorytetu mają możność, a nawet obowiązek ujawniania swego zdania w sprawach, które dotyczą Kościoła. (…)
Jako ruch eklezjalny cieszymy się obecnością kapłanów w kręgach, co zapewnia nam łączność z całą wspólnotą Kościoła. Ks. Franciszek Blachnicki w „Liście do wspólnot rodzinnych Ruchu Światło-Życie” nr 9 napisał: „Rola kapłana natomiast, chociaż uważana za konieczną i w pełni dowartościowaną, leży jednak na płaszczyźnie kierownictwa duchowego i jest rolą doradcy duchowego. Doradca duchowy powinien przyjąć, uznać odpowiedzialność pary małżeńskiej kierującej zespołem.”
W „Liście do wspólnot rodzinnych Ruchu Światło-Życie” nr 0 czytamy: „Rola kapłana powinna być jednak dyskretna. Nie jest on kierownikiem kręgu, organizatorem, nie jest tym, który przewodniczy. Jego zadaniem jest pomaganie parze animatorskiej i wszystkim uczestnikom, czuwanie, prostowanie w razie potrzeby.”
„List do wspólnot rodzinnych Ruchu Światło-Życie” nr 17 tak określa zadania kapłana towarzyszącego kręgom Domowego Kościoła: „Winien (…) służyć jej zawsze swoją radą, zachętą, kierować ku celom istotnym. (…) Jego pomoc w dążeniu do Boga musi być jak najbardziej braterska, nieraz jednak i wymagająca.”
Konstytucja dogmatyczna „Lumen gentium” stwierdza:
„Ludzie świeccy, tak jak wszyscy wierni Chrystusa, winni z chrześcijańskim posłuszeństwem stosować się ochoczo do tego, co postanawiają święci pasterze. (…)
Święci zaś pasterze uznawać mają i wspierać godność i odpowiedzialność świeckich w Kościele, mają korzystać chętnie z ich roztropnej rady, powierzać im z ufnością zadania w Kościele i pozostawiać swobodę oraz pole działania. (…)
Po tym zażyłym obcowaniu z sobą świeckich i pasterzy spodziewać się należy rozlicznych dóbr Kościoła: dzięki temu bowiem w świeckich umacnia się poczucie własnej odpowiedzialności, wzmaga się zapał i łatwiej siły świeckich łączą się z pracą pasterzy. Ci zaś wsparci doświadczeniem świeckich mogą zdobyć cenniejszy i odpowiedniejszy sąd zarówno w sprawach duchowych, jak doczesnych, tak aby cały Kościół umocniony przez wszystkie członki skuteczniej pełnił swe posłannictwo dla życia świata.”

Bibliografia:
Konstytucja dogmatyczna o Kościele „Lumen gentium”
Dekret o apostolstwie świeckich
Adhortacja apostolska Jana Pawła II „Christifideles laici”
Zasady Domowego Kościoła
„List do wspólnot rodzinnych Ruchu Światło-Życie”